Najlepsza wiadomość świata!

Zatrzymajmy się chwilę nad tym stwierdzeniem. Miłość zwycięży. Czy to nie są najbardziej optymistyczne słowa, jakie można usłyszeć? Przyjrzyjmy się naszemu światu: ranimy innych słowami i czynami, siebie samych ranimy ciągłą samokrytyką i brakiem akceptacji, nie potrafimy okazywać miłości, zdradzamy czyjeś zaufanie. Ludzie ludziom gotują ten los. Chodzimy z poranionymi sercami, tęsknimy do miłości, na której moglibyśmy się oprzeć i mieć pewność, że nie jest to kolejna fatamorgana.

Nie bójmy się zobaczyć tego pęknięcia w świecie. To jednak dopiero pierwszy krok. Uznanie faktu, że ludzka miłość jest ułomna, może prowadzić w dwie strony. Pierwszą jest wewnętrzny pesymizm: skoro człowiek nie potrafi kochać, to ludzkie relacje muszą być pełne bólu. Lepiej nie budować głębokich więzi, żeby nie zostać zranionym i nie ranić. To droga wybierana przez wielu ludzi. Drugie podejście jest pełne nadziei: owszem, nie potrafimy kochać, ale to nie znaczy, że nie warto się miłości uczyć. Tak, będzie bolało. Tomasz à Kempis pisze wprost: „Miłując, nie można żyć bez bólu”. To prawda trudna do przyjęcia, ale negowanie jej niczego nie zmieni.

Gdzie tu nadzieja? – może ktoś zapytać. Chrześcijańska nadzieja na tym polega, że wierzy w ostateczne zwycięstwo miłości. Tak, żyjemy w pękniętym świecie, rodzice nie potrafią kochać dzieci, dzieci nie potrafią kochać rodziców, w małżeństwach nie ma ofiarności, proboszczowie nie służą wiernym, parafianie nie są wyrozumiali dla kapłanów. Przykłady można mnożyć. Żyjemy w pękniętym świecie, ale ten świat nie będzie taki na wieki! Gdy miłość zwycięży, zabliźni pęknięcie, uleczy zranione serca. Słowo „zabliźni” jest tu bardzo istotne. Nie chodzi o to, żeby o cierpieniu zapomnieć, żeby udawać, że go nie było. Chodzi o to, by je przemienić. Chrystus po zmartwychwstaniu pokazuje uczniom swoje blizny – tak Go rozpoznają.

Tryumf miłości

Cantalamessa opisuje zwycięstwo miłości, wykraczając poza utarte schematy myślenia. Miłość zatryumfuje na swój sposób – pokreśla. Miłość nie rozgromi zła i nie przepędzi go, ale przemieni zło w dobro, nienawiść w miłość. Czytamy w Księdze Jeremiasza (31, 13b):

„Zamienię bowiem ich smutek w radość,
pocieszę ich i rozweselę po ich troskach”.

Miłość przemienia. Nie usuwa tego, co było, ale przekształca i czyni chwalebnym. Płynie z tego proste przesłanie: Bóg cię akceptuje z Twoimi ranami, Bóg akceptuje twoją niedoskonałą miłość. Twoje serce, które tyle razy zostało zranione, twoje serce, które nie umie kochać – będzie przemienione. Na tym polega tryumf miłości! Niczego nie niszczy, a wszystko przemienia.

Czy mamy czekać aż do końca świata? Nie! Nasza niedoskonała ludzka miłość uczestniczy w Bożej miłości i jest jej przejawem. „Jeżeli miłujemy się wzajemnie, Bóg trwa w nas” – pisze św. Jan (1 J 4, 12). Skoro nasza miłość jest przejawem Bożej miłości, to również ma zdolność przemieniać świat. Już teraz możemy uczestniczyć w uzdrawiajej mocy miłości. Jak? Próbując kochać. Dobrem odpowiadając na zło, cierpliwością na wady drugiego, dobrym słowem na obelgi. Może brzmi to górnolotnie, ale takich sytuacji w życiu spotyka nas mnóstwo. Miłość uczy patrzeć inaczej. Chyba najważniejszą pracą, jaką możemy wykonać w sobie, jest uwierzenie, że miłość naprawdę przemienia – nawet jeśli nie widzimy efektów, nawet jeśli odpowiedzią na naszą życzliwość będzie pogarda, a na bezinteresowność – oskarżenie o naiwność i idealizm.

Miłość zwycięża świat!