Popularne cytaty z Pisma Świętego mogą odsłonić przed nami nowe znaczenia, jeśli spojrzymy na kontekst ich wypowiadania. Tak już jest z popularnymi sentencjami, że zaczynają żyć własnym życiem, a cytujący je ludzie często nie pamiętają autora i nie wiedzą, dlaczego wypowiedział daną myśl.

Dziś o słynnym zdaniu z Listu do Filipian (4, 11b-13). Zacytuję ten fragment w całości:

„(…) ja bowiem nauczyłem się wystarczać sobie w warunkach, w jakich jestem. Umiem cierpieć biedę, umiem i obfitować. Do wszystkich w ogóle warunków jestem zaprawiony: i być sytym, i głód cierpieć, obfitować i doznawać niedostatku. Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia”.

Mam wrażenie, że ostatnie zdanie rozumie się najczęściej tak: Bóg mi we wszystkim pomoże, w spełnianiu marzeń, w osiąganiu celów, w przeciwstawianiu się złu, w pokonywaniu trudności, w byciu dobrym człowiekiem.

Tak, to zdanie można rozumieć w ten sposób. Święty Paweł mówi jednak jeszcze o drugiej rzeczywistości – to głód i niedostatek. W Bogu mogę cierpieć nędzę, ponosić porażki, nie osiągać sukcesów, godzić się na stratę i akceptować swoje wady. Mogę być niedoskonały i mogę być „przegranym”.

Ewangelia to nie coaching. Nie wmawia nam, że osiągniemy wszystko, czego tylko chcemy, jeśli będziemy dostatecznie wytrwali. Czasem nie osiągniemy, bo świat jest skomplikowany i nie wszystko zależy od ciężkiej pracy i pozytywnego myślenia. Ewangelia nie pokazuje różowego świata, ale uczy patrzeć inaczej na ten, który wszyscy znamy: świat pełen dobroci, ale też niesprawiedliwości, wielkich marzeń, ale też straconych nadziei, pięknych relacji, ale też zdrad. Chrystus, kiedy przyszedł na ziemię, nie zmienił zasad na niej panujących. Pokazał tylko, że jest inny klucz do odczytywania rzeczywistości: wszystko, co jest na tym świecie, przemija. Stale trwa tylko Bóg i Jego miłość do nas. Kto uwierzy tej prawdzie i zacznie nią żyć, będzie gotowy znosić wszystko: zarówno sukcesy, jak i porażki. Bo nie w nich złożył swoje serce, lecz w Tym, który go umacnia.